تا پیش از اجرای پروژه لوله کشی آب در حیاط خانه های شهری و غیر شهری چاه آب حفر می کردند و چاه، آب لازم برای شست و شو، طبخ و آشامیدن را تامین می کرد. اهمیت چاه در نظر گیلانی تا به اندازه ای است که قسمت عمده خانه های شهری حتی بعد از لوله کشی شدن آب نیز چاه خود را برای روز مبادا حفظ کردند اما خانه های دهقانی مثل گذشته از چاه استفاده می کنند. در گیلان سطح آب های زیر زمینی به قدری بالا است که چاه در عمق چهار تا پنج متری به آب می رسد. در زمستان سطح آب چاه طوری بالا می آید که آب را می شود به عوض کرته خاله با دست برداشت. طریقه آب کشیدن از چاه به شرح زیر است: سطل را به گل قلاب کرته خاله می اندازند، لوله کرته خاله را با سطل پایین می فرستند، سطل آب را پر کرده و بالا می کشند. هرگاه سطل از کرته خاله جدا شده در چاه بیافتد آن را به وسیله چنگک از چاه خارج می کنند. (لازم به ذکر است که بعد ها در خانه های شهری ناسوس یا همان تلنبه مخصوص آبکشی از چاه، جای کرته خاله را گرفت) در گذشته که یخچال نبود چاه حکم یخچال را داشت. تابستان ها هندوانه، خربزه، خیار را به منظور خنک شدن در چاه می انداختند و به وقت آن را در می آورند. دیوار داخلی چاه ها را آجرچین می کردند یا روی آجرها را با سیمان می پوشاندند. به دلیل رطوبت بالای دیوار داخلی چاه ها بر روی آن پرسیاوشان می روید که این گیاه زیبا خاصیت دارویی دارد.