در گذشته زغال را به صورت بار اسب برای فروش به شهر می آوردند. کیسه زغال کمی درازتر و باریک تر از کیسه برنج بود و آن را ذوغال کیسه می گفتند. چهار و گاه پنج کیسه زغال بار اسب می شد. زغالی برای محکم ماندن کیسه ها معمولا چوبی به کلفتی مچ دست و به درازای یک تا یک و نیم متر موسوم به پارس را بین کیسه و تنگ اسب جا می داد. نوجوانان مردم آزار محلات رشت علاقه عجیبی به کشیدن این چوب از تنگ بار زغال داشتند آن ها به محض کشیدن پارس فرار را بر قرار ترجیه می دادند. عادتا کسانی که شاهد قضیه بودند خطاب به زغالی فریاد میزدند: ذوغالی تی پارسه فاکشه. طبیعی است که زغالی هم اسب را رها کرده و ناسزا گویان سر در عقب فراری می گذاشت. طبعا همیشه هم دست خالی بر می گشت.